กลับจากแจกเสื้อเกราะให้น้องๆทหารพราน..
จากชายแดนปัตตานี..เจอน้าหงาข้างถนน..
พลัน..ก็ถลันเข้าไปพนมมือไหว้...
กล่าวโอภาปราศัย..ผมบอกว่าเจอหน้าน้าหงาที่ราชดำเนิน..
เขาว่าอ้าวเหรอ..ผมบอกว่าไปปัตตานีมา..ไปแจกเสื้อเกราะ
ให้ทหารพราน..น้าหงาสะดุ้งเล็กๆ..ถามว่าไม่กลัวเหรอ...
ผมก็ว่าป่าวนะ..ไม่กลัว...
แกก็ว่า..แกก็เพิ่งมาจากบันนังสะตา..
ไปเล่นดนตรีปลอบขวัญทหาร...
เราต่างก็เป็นนักสู้แห่งราชดำเนิน...
เจอกันก็ทักกัน..แล้วก็แยกย้ายกันไป...
แล้วผมก็คิดถึงราชดำเนิน..เมื่อปี 35...
จนมาถึง ปี 56-57...
เรา...นักประชาธิปไตยข้างถนน..ยังคงกำแกร่ง..ประสพการณ์..
3 ความคิดเห็น:
สู้ๆค่ะ เป็นกำลังใจให้เสมอค่ะกักักั
ตามมาอ่าน
คนเก่ง หัวใจแกร่ง
แสดงความคิดเห็น