ถ้าจะให้ผมบรรยายชีวิต..ตัวเองออกมาเป็นตัวอักษร..
คงบรรยายไม่ถูก..ด้วยมิรู้แจ้งในสิ่งใดๆในตัวเองเลย..
บางที่อาจมีวิญาณคนรักชาติ..หรือนายทหารองครักษ์..
มาเข้าสิงผมก็อาจเป็นไปได้...
แต่ที่รู้ๆ...กระไรเล่า..ผมช่างเป็นห่วงพี่น้องชาวใต้..
ได้ถึงเพียงนี้..และเมื่อได้ลงไปสัมผัส..ผมยิ่งเพิ่มความห่วง
เข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ.....
..ที่ปักษ์ใต้นี่เอง..ผมได้เรียนรู้ว่าความรักและการรอคอย..
มันช่างทรมาณอย่างแสนสาหัส..
เกือบๆสามสิบปี..ที่ผมเฝ้าพยายามจะลืมอดีต..พยายามไม่คิด..
ไม่พูดให้ใครฟัง..ไม่อะไรทั้งนั้น..แต่ภาพบ้านน้อยริมทะเล
ต้นมะพร้าว ..และชายหาดสะอ้านตา..
มันคอยตามมาหลอนหลอก..อยู่แทบจะทุกลมหายใจ...
ผมลงใต้..เพื่อหาหมู่บ้านในความฝัน..แทบทุกหมู่บ้าน..
ที่ผมคิดว่าคงจะใช่ที่นั่น...แต่ก็ป่าวประโยชน์..
ไม่มีสักที่เดียวที่ใกล้เคียง...ไม่มีเลย...
แต่ในสุดท้าย...หลังจากเข้าไปไหว้ศาลเจ้าแม่ลิ้มกอเนี่ยว
ที่ปัตตานีกลับมา..ผมก็เจอ...
อย่างไม่คาดฝัน...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น