ความจริง..แห่งวันนี้..
เด็กๆดีใจและลิงโลด..เมื่อโต๊ะครูประกาศ..
เป็นภาษายาวี..แปลว่า..มีคนมาเยี่ยม..เอาของมาแจก..
ให้เด็กๆรีบออกมารับของ..เพราะอาคันตุกะต้องรีบไปหลายที่..
หากความเป็นจริง...เราต่างฝ่ายต่างกลัวเรื่องความปลอดภัย..
แต่เราซ่อนเรื่องนี้ไว้ใต้พรม..เราไม่อยากให้เด็กๆมารับรู้
เรื่องราวการจ้องเข่นฆ่ากัน....
เราจึงหลอกเด็กว่าเราต้องไป...ทั้งที่ความจริงเรายากอยู่
ใกล้ๆเขาให้นานแสนนาน...
เด็กๆ..นักเรียนตาดีกา..คือสิ่งที่ผมรักและหวงแหนมากที่..
แม้จะคนละศาสนากันกับผมก็ตาม...
เพราะอะไรหรือ..เพราะผมห่วงว่า"บางคน"
จะปลูกฝังความเชื่อแบบผิดๆให้กับเด็กๆ...
ดังนั้น..หวกมีส่วนใดๆที่สามารถทำเพื่อเด็กๆเหล่านี้ได้..
เราต้องรีบทำ...ก่อนที่จะสายเกินไป....
น้องทหารพรานคนหนึ่ง..แห่งเทือกเขาบูโด..ลาราชการ..
มาร่วมสมทบกับทีม"บินหลา"ของผมที่ปัตตานี...
หลังจากที่ผมบรรทุกเสื้อเกราะใส่รถกระบะ..
ห้อไปจากสุพรรณบุรี..พันกว่ากิโลเมตร..
ที่ต้องเสี่ยงกับการถูกจับ..ไปตลอดทาง..ถามว่ากลัวไหม..
ตอบตายเลยว่ากลัว..แต่ผมเชื่อในความดีที่กระทำ..
จนเสร็จภาระกิจ..น้องได้ส่งภาพเทือกเขาบูโด..มาให้ผมดู..
มันเหมือนที่เขาค้อมากๆ...บรรยากาศพาชวนให้ฝัน..
สักวัน..ผมจะไปที่นั่น..ไปบุกเบิกให้เป็นสถานที่ท่องเที่ยว
ทางประวัติศาสตร์..แห่งใหม่...
ถ้าจะให้ผมบรรยายชีวิต..ตัวเองออกมาเป็นตัวอักษร..
คงบรรยายไม่ถูก..ด้วยมิรู้แจ้งในสิ่งใดๆในตัวเองเลย..
บางที่อาจมีวิญาณคนรักชาติ..หรือนายทหารองครักษ์..
มาเข้าสิงผมก็อาจเป็นไปได้...
แต่ที่รู้ๆ...กระไรเล่า..ผมช่างเป็นห่วงพี่น้องชาวใต้..
ได้ถึงเพียงนี้..และเมื่อได้ลงไปสัมผัส..ผมยิ่งเพิ่มความห่วง
เข้าไปถึงก้นบึ้งของหัวใจ.....
..ที่ปักษ์ใต้นี่เอง..ผมได้เรียนรู้ว่าความรักและการรอคอย..
มันช่างทรมาณอย่างแสนสาหัส..
เกือบๆสามสิบปี..ที่ผมเฝ้าพยายามจะลืมอดีต..พยายามไม่คิด..
ไม่พูดให้ใครฟัง..ไม่อะไรทั้งนั้น..แต่ภาพบ้านน้อยริมทะเล
ต้นมะพร้าว ..และชายหาดสะอ้านตา..
มันคอยตามมาหลอนหลอก..อยู่แทบจะทุกลมหายใจ...
ผมลงใต้..เพื่อหาหมู่บ้านในความฝัน..แทบทุกหมู่บ้าน..
ที่ผมคิดว่าคงจะใช่ที่นั่น...แต่ก็ป่าวประโยชน์..
ไม่มีสักที่เดียวที่ใกล้เคียง...ไม่มีเลย...
แต่ในสุดท้าย...หลังจากเข้าไปไหว้ศาลเจ้าแม่ลิ้มกอเนี่ยว
ที่ปัตตานีกลับมา..ผมก็เจอ...
อย่างไม่คาดฝัน...
กลับจากแจกเสื้อเกราะให้น้องๆทหารพราน..
จากชายแดนปัตตานี..เจอน้าหงาข้างถนน..
พลัน..ก็ถลันเข้าไปพนมมือไหว้...
กล่าวโอภาปราศัย..ผมบอกว่าเจอหน้าน้าหงาที่ราชดำเนิน..
เขาว่าอ้าวเหรอ..ผมบอกว่าไปปัตตานีมา..ไปแจกเสื้อเกราะ
ให้ทหารพราน..น้าหงาสะดุ้งเล็กๆ..ถามว่าไม่กลัวเหรอ...
ผมก็ว่าป่าวนะ..ไม่กลัว...
แกก็ว่า..แกก็เพิ่งมาจากบันนังสะตา..
ไปเล่นดนตรีปลอบขวัญทหาร...
เราต่างก็เป็นนักสู้แห่งราชดำเนิน...
เจอกันก็ทักกัน..แล้วก็แยกย้ายกันไป...
แล้วผมก็คิดถึงราชดำเนิน..เมื่อปี 35...
จนมาถึง ปี 56-57...
เรา...นักประชาธิปไตยข้างถนน..ยังคงกำแกร่ง..ประสพการณ์..
