สิ่งของบริจาค...

นี่คือสิ่งของบริจาค..
ที่​เพื่อนๆ​คนไทย​ที่​อยู่ต่างประเทศ..ส่งมาให้ทีมงาน..
เพื่อนำไปมอบให้เด็กๆในโรงเรียนตาดีกา..
ในสามจังหวัดชายแดนใต้....

ทีมงาน..คือกุญแจ...

ถ้าประตูล็อกอยู่..และเราไม่มีลูกกุญแจ..
เราก็เข้าไปหาเป้าหมายไม่ได้เช่นกัน...
ดังนั้น "ทีมงาน" จึงมีควา่มสำคัญอย่างยิ่งยวด..
" พี่สมใจ"  คือหนึ่งในทีมงานที่แข็งแกร่งที่สุด..
และเหนืออื่นใดคือ..พี่มาด้วยจิตอาสาล้วนๆ..
ขอคารวะมา ณ โอกาสนี้ครับ...

การให้..เป็นเหตุให้มีความสุข มากกว่าการรับ

ชาวบ้านที่เราออกไปเยี่ยม..มักจะมีสิ่งของให้เราติดไม้ติดมือกลับบ้านเสมอๆ..แม้เราจะต่างศาสนา
ก็ตามที...

อูฐรอดรูเข็ม....

บางคน..บอกว่า..ผมเอาของไปแจกพวกโจร...
ในดินแดนที่ผมไปคือดงโจร...มันฆ่าทหาร..ฆ่าตำรวจ..
ฆ่าครู...เผาโรงเรียน...ฯลฯ...
แต่..ผมคิดว่า..ถ้าต่างฝ่ายต่างคิดแต่จะฆ่ากัน..
ใครจะชนะ...ไม่มีใครชนะ..มีแต่คนแพ้...
สภาพจิตใจของเด็กๆและผู้บริสุทธิ์บอบช้ำ...
เกินจะเยียวยา...ผมคิดว่าถึงเวลาแล้วที่เราจะวางปืน..
แล้วหันหน้ามาเจรจากัน...
แต่ถ้าอีกฝ่ายไม่อยากเจรจา..ขอเพียงให้โอกาสเด็กๆ..
ได้ไหม..ให้เขาได้พบเจอกับคนจากโลกภายนอกบ้าง...

กาโต..จริงจริ๊ง...

กาโต..คือชื่อหมู่บ้าน กาโต ต.ตรัง อ.มายอ
จ.ปัตตานี..

โลกกว้าง...ทางแคบ...

ในหนังสือเก่าแก่ที่สุดในโลกกล่าวว่า..
"จงฝึกเด็กในทางที่เขาควรจะเดินไป...
และเมื่อเป็นผู้ใหญ่
เขาจะไม่พรากจากทางนั้นเลย.."

ผมและเพื่อนๆในทีมงานก็ดั้นด้นฟันฟ่าอุปสรรค..
เพื่อไปดูด้วยตา ฟังด้วยหู..เพื่อนำกลับมาถ่ายทอดให้โลกภายนอกได้รับรู้..ถึงปัญหาของสามจังหวัดชายแดนใต้....

มั่งมี..แต่อยากจน

ความจริงในสามจังหวัดชายแดนใต้..
ถ้าถามผม..ผมว่าไม่มีคนจน..ถึงขนาดว่าขัดสน
สิ่งของ... จนต้องถึงขั้นขอบริจาค..
แต่เราขาดความเข้าใจที่ดีต่อกัน..
ขาดความรู้เขารู้เรา..
มันเลยเกิดช่องว่างระหว่างเรา...

แล้วเลยกลายเป็นรูโหว่..ที่มีคนบางกลุ่มมาใส่ความคิด..ที่ผิดเข้าไป..ในรูโหว่นั้น...
โดยที่คนที่รับเอาความคิดผิดๆมาต่อยอด
เพราะคิดว่ามันถูก...

ซึ่งเด็กๆเหล่านี้คือต้นกล้าของชุมชน..ที่เราต้องเติมปุ๋ย คือความรู้ที่ถูกต้อง..เพื่อจะได้เป็นภูมิคุ้มกันให้ตัวเขาต่อไป..เพื่อจะส่งผลต่ออนาคตของชุมชนที่เขาอยู่อย่างยิ่งยวด....

โต๊ะครู..โรงเรียน ตาดีกา

ผมชอบสังเกตุ...
ดังนั้นผมจึงศึกษาแววตา ของผู้คนมากหลาย..
โตะครูท่านนี้พูดไทยได้น้อยมาก..
ผมต้องใช้ล่ามแปลภาษาจาก ยาวี มาเป็นไทย..
หลังจากผมมอบสิ่งของ..ผมถาโต๊ะครูว่า..
นักเรียนขาดแคลนอะไรบ้างครับ ผมจะได้จัดหามาให้..โต๊ะครูฟังไม่เข้าใจ...
แต่แววตาของล่ามดีใจ..และยิ้มละไม..
ก่อนจะบอกกับโต๊ะครูเป็นภาษายาวี...
โต๊ะครูยิ้ม..จนตาหยี..
ในริ้วรอยความเหี่ยวย่น บนใบหน้า..
ผมพบน้ำใสๆไหลจากตาของโต๊ะครู...

สะพานบุญ

เมื่อผมบอกกับทุกๆคนว่า...
สิ่งของที่เรานำมาบริจาค
ให้แก่เด็กๆในโรงเรียนตาดีกา..ว่า..
ทั้งหมดคือเงินของคนอื่นทั้งสิ้น..
พวกเราเป็นเพียงคนที่มีจิตอาสา
พาของบริจาคมา มอบให้เด็กๆ
พวกเขาเรียกพวกเราว่า"สะพานบุญ"
คือช่วยเชื่อมจากฟากนี้ไปฟากโน้น...
แต่กระนั้นผมก็หวัง...
หวังว่าสักวัน..คงมีคนกล้าแรมทางไปกับผมมากยิ่งขึ้น...และผู้คนในชุมชนจะอ้าแขนต้อนรับเรามากขึ้นกว่าเดิม....

เด็กๆนักเรียนตาดีกา...กับผู้มาเยือน

เด็กๆที่ไม่กลัวอันตรายใดๆ..จะนำขนมมาแอบทานเงียบๆ

เด็กๆตาดีกา..ที่จ.ปัตตานี

แววตาของเด็กๆโรงเรียนตาดีกา ที่ผมและทีมงาน
เข้าไปมอบสิ่งของ..ไม่เหมือนแววตาของเด็กๆทั่วไป..ซึ่งส่วนใหญ่ใสซื่่อและบริสุทธิ์..
ถ้าเป็นเด็กๆที่อื่น เมื่อเราแจกขนม พวกเขาจะทานในทันที แต่..เด็กตาดีกาจะไม่ทาน..
จนกว่าจะแน่ใจ..ถึงความปลอดภัย..ไม่ใช่จากขนมที่เรานำไปแจก แต่แน่ใจว่าทุกคนที่ไปเยี่ยมเยียนพวกเขาปลอดภัย...
 ทีมงานบางคนเล่าให้ผมฟังว่า บางแห่งเมื่อไปแจกขนม พวกเขาจะโยนทิ้ง..และตะคอกใส่หน้าว่า ไม่เอา ไม่รับ ทีหลังไม่ต้องมาอีก..
บางที..ผมว่าเขาไม่รับเพราะห่วงเรามากกว่า..

โรงเรียน ตาดีกาหลายๆแห่งในสามจังหวัดชายแดนใต้...

 ยังขาดอุปกรณ์การเรียน..การสอน การเข้าถึงของ จนท.ราชการก็ค่อนข้างยาก..เพราะชาวบ้านบางกลุ่ม

ไม่เปิดใจ...นอกจากเราซึ่งไปในนามของเอกชน ชาวบ้านที่ไม่ชอบให้ชาวพุทธเข้าไปก้าวก่าย

ก็ไม่ถึงกับแอนตี้..แต่บางแห่งก็ต้อนรับเราด้วยดี...เด็กๆมีแววตาสดใส และรอความหวัง

เช่นเด็กๆผู้ชายอยากได้ฟุตบอล และตระกร้อ...ซึ่งผมก็รับปาก..ว่าจะจัดหาไปให้พวกเขา 

ตามที่เขา ขอมา....