ประมงชายฝั่ง.. ณ ฝั่งฝัน...

เย็นค่ำ..ย่ำสุริยน คนแรมทาง อย่างพวกเรา หน้ากร้านสนิม..ยิ้มกริ่มอิ่มความสุข..แววตาสดใสวัยหนูจ๋า..
ของเด็กๆโรงเรียนตาดีกา ยังตราตรึงอยู่ในมโนสำนึก..สำนึกแห่งการรักชาติ รักแผ่นดินเกิด..

หลายๆสถานที่ ที่เราอยากแวะทานอาหารค่ำ ดื่มด่ำบรรยากาศชายแดน
ติดริมทะเล..แต่เราก็ยังหวาดระแวง
 เราไม่ใช่พวกกล้าบ้าบิ่น..
เราเป็นแค่พวก "จะพยายามไม่กลัว"
เฝ้าปลอบใจกันเองว่า พวกเราไม่ใช่เป้าหมายของความขัดแย้ง..เราต้องปลอดภัย...เราต้องปลอดภัย..


แต่กระนั้น..กว่าเราจะหาที่ทานข้าวได้..ก็เข้าเขต อ.จะนะ.
เป็นซุ้มหมู่บ้านชาวเล ปลูกแบบชาวบ้านทั่วไป ขับรถมองลงไปเห็นทะเล...ใจพวกเราโผบินลงไปสถานที่แห่งนี้ตั้งแต่ที่มาในรอบแรกแล้วหละ.. แต่เรากลัว...จนคราวนี้..ครั้งที่สาม ที่เรากล้าจอดรถ ลงไปสัมผัสผู้คน....ผมคว้ากล้องวิ่งเหยาะๆลงไปชายหาด..ด้วยสายตาแลเห็นสองพ่อลูกกำลังเหวี่ยงแหอยู่ชายฝั่ง..
น้ำแค่เอว..แต่เขาทอดแห..ได้ปลากระบอกครั้งละ 3-4 ตัวบ้าง 5-6 ตัวบ้าง..
"โคตรหากินง่ายเลยแถวนี้"
ผมรำพึงรำพันในลำคอ..แล้วก็แสลงใจตัวเอง..ก็ใครละจะกล้ามาหาปลาหาปูแถวๆนี้ มีแต่อันตราย..
ผมนึกบอกตัวเอง...บางคนบอกผมว่า สามจังหวัดชายแดนใต้ ทรัพย์ยากรณ์เยอะมากๆ..จนบางคนลงทุนฮุบที่นี่.....///