ดังนั้นผมจึงศึกษาแววตา ของผู้คนมากหลาย..
โตะครูท่านนี้พูดไทยได้น้อยมาก..
ผมต้องใช้ล่ามแปลภาษาจาก ยาวี มาเป็นไทย..
หลังจากผมมอบสิ่งของ..ผมถาโต๊ะครูว่า..
นักเรียนขาดแคลนอะไรบ้างครับ ผมจะได้จัดหามาให้..โต๊ะครูฟังไม่เข้าใจ...
แต่แววตาของล่ามดีใจ..และยิ้มละไม..
ก่อนจะบอกกับโต๊ะครูเป็นภาษายาวี...
โต๊ะครูยิ้ม..จนตาหยี..
ในริ้วรอยความเหี่ยวย่น บนใบหน้า..
ผมพบน้ำใสๆไหลจากตาของโต๊ะครู...
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น